του Θανάση Τζιούμπα
Το μεταναστευτικό έχει μεταβληθεί σε προσφυγικό, κι αυτό είναι αναμφισβήτητο. Υπάρχουν διαφορές, όχι μόνο στο νομικό καθεστώς αλλά και στην κοινωνική / ανθρωπιστική διάσταση:
Οι άνθρωποι που φεύγουν από την Συρία ή την Λιβύη προτιμούν να ρισκάρουν την ζωή τους πάνω στα φουσκωτά γιατί η παραμονή τους στον τόπο τους μοιάζει να είναι μεγαλύτερο ρίσκο.
Υπάρχουν και ομοιότητες, κι αυτές είναι ότι οι αριθμοί δοκιμάζουν τα όρια αντοχής των κοινωνιών «υποδοχής» οδηγώντας με μαθηματική ασφάλεια σε εκρήξεις. Ο ρόλος των «ενδιάμεσων» χωρών (βλ. Τουρκία) είναι επίσης ο ίδιος.
Η πολιτική απόλυτου ελέγχου των προσφυγικών ρευμάτων από την Συρία (αποκλεισμός από την διεθνή βοήθεια των κουρδικών δομών, στρατόπεδα απόλυτα ελεγχόμενα από το κράτος κλπ) έχει και μια άλλη πλευρά: Οι Κούρδοι θέλουν τους πρόσφυγες εκεί για να επιστρέψουν στα σπίτια τους αύριο, η τουρκική κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να τους οδηγήσει στην Δύση, αδειάζοντας τον χώρο από μη φιλικά διακείμενους πληθυσμούς.
Μπροστά στα τραγικά αδιέξοδα τόσο οι «φιλάνθρωπες καρδιές», όσο κι αυτοί που έκαναν τους κινδύνους από την μαζική είσοδο τέτοιων αριθμών σημαία της ρητορικής τους, δεν έχουν να προτείνουν πραγματικές λύσεις.
Κι αυτό γιατί αν αντιπαραθέτεις τις ανάγκες των προσφύγων με αυτές της κοινωνίας υποδοχής (και το αντίστροφο φυσικά), καταλήγεις να μην σέβεσαι ούτε τους μεν ούτε τους δε.
Καταλήγεις είτε στην δαιμονοποίηση των μεταναστών / προσφύγων ως πηγή όλων των δεινών, είτε στην εξ’ ίσου «ανθρωπιστική» στάση : «λιάζονται στις πλατείες», που προσβάλλει με την σειρά της την δυστυχία και τον ξεριζωμό τους.
Διαβάστε περισσότερα στο: ardin-rixi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου