Πάντα δικός σου, πάντα δική μου, πάντα εμείς.

Πάνε χρόνια από την πρώτη φορά που έπεσε το βλέμμα μου σε τούτη εδώ την επιστολή. Κάθε φορά που επιστρέφω, όμως, αισθάνομαι το ίδιο ρίγος. Σας τη χαρίζω.



Αθάνατη Αγαπημένη,

Ακόμα και στο κρεβάτι οι σκέψεις μου τρέχουν σ' εσένα, Αθάνατη αγαπημένη μου. Τρέχουν εδώ κι εκεί ευφροσύνες, αλλά ύστερα από λίγο γίνονται θλιμμένες καθώς περιμένουν το Πεπρωμένο να εισακούσει την επιθυμία μας. 'Η θα ζήσω μαζί σου ή δε θα ζήσω καθόλου. Ναι, αποφάσισα να περιπλανηθώ για καιρό, όσο πιο μακριά γίνεται μέχρι να μπορέσω να πετάξω στην αγκαλιά σου και να νιώσω ότι έφτασα σπίτι μου, μέχρι να στείλω την ψυχή μου αγκαλιασμένη από τη δική σου στη σφαίρα των πνευμάτων.
Ναι, λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι πρέπει να είναι. Θα το ξεπεράσεις ευκολότερα καθώς γνωρίζεις την πίστη μου σ' εσένα. Ποτέ καμιά άλλη δεν μπορεί να κατακτήσει την καρδιά μου - ποτέ! Θεέ μου, γιατί πρέπει κανείς να εγκαταλείψει κάτι που τόσο αγαπά, αλλά η ζωή μου στη Β. όπως είναι τώρα είναι ανυπόφορη. Η αγάπη σου μ' έκανε τον ευτυχέστερο και τον δυστυχέστερο άνθρωπο ταυτόχρονα. Στην ηλικία μου χρειάζομαι μια αίσθηση συνέχειας και κανονικότητας στη ζωή μου - μπορεί αυτό να υπάρξει υπό αυτές τις συνθήκες;

Άγγελε μου, μόλις έμαθα ότι το ταχυδρομείο φεύγει κάθε μέρα και πρέπει να τρέξω πριν κλείσει ώστε να πάρεις αμέσως το γράμμα μου. Να είσαι ήρεμη, να μ'αγαπάς, σήμερα, χθες. Πόσα δάκρυα λαχτάρας για σένα Ζωή μου. Τα πάντα μου Εσύ. Αντίο. 

Ω, μην πάψεις να μ' αγαπάς - ποτέ να μην αμφισβητήσεις την πιστή καρδιά του αγαπημένου σου Λ.

Πάντα δικός σου. Πάντα δική μου. Πάντα εμείς.


Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν

ΑΘΗΝΑ 9,84